2
Muriël vond dat ik beter mijn best moest doen op school omdat ik alweer zeventien was geworden. Ze noemde het 'verantwoordelijkheid krijgen'. Het kwam er dus op neer dat zodra ik mijn diploma had gehaald moest gaan studeren, of in ieder geval het huis uit. Huiswerk moest eerst gedaan worden, anders kreeg ik geen eten.
Na het avondeten ging ik naar mijn kamer en plofte op bed neer. Ik begon een hekel te krijgen aan alle bloemen, maar Muriël wou me niks anders geven dan jurkjes met bloemen omdat ik een meisje was. Ik keek naar de telefoon. Altijd stond het nummer van Thomas in beeld, ik hoefde alleen maar het groene telefoontje in te drukken en ik zou hem spreken, maar ik durfde het niet. Na een half jaar weer contact opnemen met je geliefde deed je gewoon niet, die relatie was dan al over. Waarschijnlijk was hij nu met een ander meisje, jammer genoeg. Ik stond op en wou een frisse neus halen.
Ik keek omhoog naar de zwarte lucht en staarde naar de sterren. Vanaf hier kon je alles prachtig zien, de heuvels, het dorp, zelfs het kleine stadje iets verderop. De laatste keer dat ik naar de sterren had gekeken was met Thomas.
Ik moest stoppen met aan hem denken, het had toch geen zin.
Ik moest stoppen met aan hem denken, het had toch geen zin.
Ik ging op een hooibaal zitten. Thomas zou nooit meer in mijn leven komen, ik moest het maar accepteren. Misschien moest ik zelf verder gaan met mijn leven. Morgen kan ik aan Muriël vragen of ik een filmavond mag organiseren samen met mijn vrienden.